Hondsdolheid of rabiës is een voor mens en dier levensgevaarlijke virusziekte die gelukkig niet meer voorkomt in Nederland. Alleen besmette vleermuizen met het rabiësvirus worden soms in ons land nog aangetroffen. Als voornaamste overbrenger is in Centraal Europa de rode vos, in Noord Europa de Poolvos en in Turkije de hond verantwoordelijk.

De ziekte kan alle warmbloedige dieren infecteren en de infectie leidt vrijwel altijd tot de dood. Bij de mens ontwikkelt zich na een beet afkomstig van een hondsdol dier langzaam een ontsteking van de hersenen en de dood wordt uiteindelijk veroorzaakt door verlammingen. Gelukkig zijn er inmiddels vaccins ontwikkeld die mensen met een vergroot risico vooraf kunnen beschermen (bv. boswachters, onderzoekers). Maar ook achteraf na een beet kunnen vaccins toegediend worden, mits er snel wordt gestart. Door toepassing van vaccinatie van honden en katten, maar met name van vossen worden goede resultaten bereikt. De ziekte is, buiten Nederland, intussen onder dieren uitgeroeid in Italië, Frankrijk, Zwitserland en Finland en sterk teruggedrongen in Duitsland. Een rabiësenting bij een huisdier is in Nederland niet noodzakelijk. Wél wordt dit vereist wanneer het huisdier mee reist naar het buitenland. Dan dient de enting minimaal drie weken vóór vertrek te zijn gegeven (Dit kan variëren per land. Controleer dit als u vakantieplannen maakt). Gezien het karakter van de ziekte zal duidelijk zijn dat hiermee geen enkel risico kan worden genomen. De eerste rabiësvaccinatie wordt gewoonlijk niet eerder dan op een leeftijd van 12 weken gegeven en, afhankelijk van de wettelijke eisen en de gebruikte entstof, herhaald na 1 tot 3 jaar. Er wordt een "dode"(geïnactiveerde) entstof gebruikt die geen risico met zich meebrengt voor het dier.